Sonomammografia jest często pierwszym badaniem dodatkowym wykonywanym w diagnostyce chorób piersi. Rozwój technik obrazowania ultrasonograficznego, a zwłaszcza wprowadzenie głowic o wysokich częstotliwościach, głowic matrycowych, obrazowania harmonicznego, wreszcie elastografii, wpłynął na poprawę diagnostyki chorób piersi. Niemniej, tak jak w przypadku każdej metody obrazowania, zdarzają się błędy i pomyłki, wynikające z technicznych ograniczeń metody, z warunków anatomicznych piersi (przebudowa włóknista), z niedostatecznej czułości, a zwłaszcza swoistości. Błędy w diagnostyce ultrasonograficznej piersi można podzielić na niemożliwe do uniknięcia oraz na potencjalnie możliwe do ograniczenia. W pracy przedstawiono najczęściej popełniane błędy, w tym spowodowane obecnością artefaktów wynikających z uśredniania objętościowego w polu bliskim i dalekim, artefaktów w torbielach lub w poszerzonych przewodach mlekowych (rewerberacje, artefakty ogona komety lub artefakty listka bocznego), niewłaściwym ustawieniem ogólnego wzmocnienia lub krzywej wzmocnienia czy zasięgu. Błędy zależne od badającego, skutkujące przydzieleniem zmiany do niewłaściwej klasyfikacji BIRADS‑usg, podzielono na błędnie ujemne i błędnie dodatnie. Wymieniono przyczyny takich wyników. Omówiono sposoby pozwalające zminimalizować liczbę popełnianych błędów, w tym związane z właściwą techniką badania, uwzględniające dane z wywiadu oraz wykorzystanie jak największej liczby dodatkowych opcji, takich jak: obrazowanie harmoniczne, kolorowy dopler i dopler mocy oraz elastografia. W pracy przedstawiono przykłady błędów wynikających z uwarunkowań technicznych metody, zależnych od badającego, które związane są z dużą różnorodnością obrazów ultrasonograficznych zmian patologicznych piersi.