Przedstawiamy rzadki przypadek izolowanej gruźlicy węzłów chłonnych pachy. Sześćdziesięciosześcioletnia pacjentka została przyjęta celem diagnostyki niebolesnego guza lewej pachy. W podstawowych badaniach laboratoryjnych i w radiogramie klatki piersiowej nie stwierdzono odchyleń od normy. W badaniu ultrasonograficznym uwidoczniono litą zmianę o wymiarach 1,8×1 cm, o nieregularnym obrysie, z przylegającymi owalnymi hipoechogenicznymi węzłami chłonnymi. Rozpoznanie gruźlicy zostało ustalone na podstawie badania histopatologicznego wyciętego guza. W ostatnich latach odnotowuje się wzrost liczby zachorowań na pozapłucną postać gruźlicy. Gruźlica pozapłucna może wystąpić praktycznie w każdym narządzie, jednak najczęściej dotyczy opłucnej. Gruźlica węzłów chłonnych jest drugą co do częstości występowania postacią gruźlicy pozapłucnej. Większość przypadków gruźlicy węzłów chłonnych dotyczy zajęcia powierzchownych węzłów chłonnych. W badaniu ultrasonograficznym stwierdzany jest pakiet nieprawidłowych, powiększonych i hipoechogenicznych węzłów chłonnych. W 1/3 przypadków część środkowa węzłów jest hiperechogeniczna, co wskazuje na serowacenie. Węzły chłonne mają tendencję do tworzenia konglomeratów o zatartych granicach. Taki właśnie obraz węzłów chłonnych zaobserwowaliśmy u przedstawianej przez nas pacjentki. Obraz ten może stanowić wskazówkę diagnostyczną. W diagnostyce różnicowej należy jednak brać pod uwagę wiele innych jednostek chorobowych, między innymi: sarkoidozę, chłoniaki, zakażenia grzybicze, przerzuty nowotworowe, przy czym te ostatnie mają najbardziej zbliżony obraz do węzłów chłonnych gruźliczych. Gruźlica powinna być uwzględniana w diagnostyce różnicowej nietypowych tworów guzowatych.

gruźlica pozapłucna, węzły chłonne pachowe, badanie histopatologiczne, ultrasonografia