Podobnie jak w przypadku neuropatii uciskowych kończyny górnej badanie ultrasonograficzne jest cennym uzupełnieniem badań diagnostycznych przeprowadzanych u pacjentów z podejrzeniem zespołów uciskowych nerwów kończyny dolnej. Przez wiele lat uważano, że tego rodzaju patologie występują rzadko. Prawdopodobnie było to efektem braku odpowiednich narzędzi diagnostycznych (w tym głowic ultradźwiękowych o wysokich częstotliwościach), jak również braku dostatecznej wiedzy na ten temat. Wobec powyższego objawy neuropatii uciskowych często interpretowano jako wyraz patologii odcinka lędźwiowego kręgosłupa lub innej choroby ortopedycznej (o podłożu zwyrodnieniowym czy przeciążeniowym). W rezultacie niejednokrotnie pacjenci byli nieskutecznie leczeni przez wiele miesięcy, a nawet lat, co prowadziło do nieodwracalnych zmian neurologicznych oraz zmian w narządzie ruchu. Diagnostyka neuropatii uciskowych kończyny dolnej opiera się obecnie, poza badaniem klinicznym, na badaniach obrazowych (badanie ultrasonograficzne i rezonans magnetyczny) oraz czynnościowych (elektromiografia). Rezonans magnetyczny cechuje relatywnie niska (w porównaniu z ultrasonografią) rozdzielczość, co skutkuje ograniczonymi możliwościami oceny morfologicznej uwidocznionej patologii. Elektromiografia pozwala na ocenę funkcji nerwu, jednak bez dokładnego określenia typu i poziomu zmian. W pracy omówiono przykłady najczęstszych neuropatii uciskowych kończyny dolnej, dotyczących nerwu kulszowego, udowego, skórnego bocznego uda, zasłonowego, nerwu strzałkowego i jego gałęzi, nerwu piszczelowego i jego gałęzi oraz nerwu łydkowego. Przedstawiono podłoże patomorfologiczne neuropatii oraz odpowiadające im obrazy ultrasonograficzne. Zwrócono uwagę na echogeniczność, stopień unaczynienia oraz rysunek pęczkowy objętego patologią pnia nerwu obwodowego.

neuropatie kończyny dolnej, ultrasonografia, nerwy obwodowe, zespoły uciskowe nerwów, zespoły usidlenia