Autorzy przedstawiają metodykę badania echokardiograficznego slingu płucnego z towarzyszącym zwężeniem i hipoplazją lewej gałęzi tętnicy płucnej, z drożnym przewodem tętniczym oraz masywnym przeciekiem aortalno‑płucnym na przykładzie noworodka z oporną na leczenie zachowawcze niewydolnością  krążeniowo‑oddechową. Pacjenta skierowano do Kliniki Kardiochirurgii celem leczenia operacyjnego, ze wstępnym rozpoznaniem drożnego przewodu tętniczego. W prezentowanej pracy przedstawiono optymalne projekcje echokardiograficzne ułatwiające ustalenie rozpoznania. Zwrócono szczególną uwagę na przydatność wysokich projekcji przymostkowych i projekcji nadmostkowych obrazujących naczynia górnego śródpiersia. Wymieniono elementy obrazu echokardiograficznego, które powinny nasuwać podejrzenie slingu, a także sposoby ich uwidocznienia. Należą do nich brak lewej gałęzi tętnicy płucnej w typowej lokalizacji – w przedłużeniu pnia płucnego oraz obecność dodatkowej gałęzi odchodzącej od prawej tętnicy płucnej w połowie jej długości. Wskazano na możliwe trudności diagnostyczne wynikające z obecności powietrznej tkanki płucnej oraz centralnych dróg oddechowych przesłaniających struktury naczyniowe, a także na problem maskującego wpływu przewodu tętniczego, który może imitować prawidłowy przebieg lewej gałęzi tętnicy płucnej. Przedstawiono jednostki chorobowe wymagające różnicowania ze slingiem, takie jak agenezja lewego płuca i różne postaci odaortalnego ukrwienia lewego płuca, oraz główne cechy umożliwiające ich wykluczenie. Podkreślono znaczenie innych metod diagnostyki obrazowej, takich jak tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny, a także metody bezpośredniego obrazowania centralnych dróg oddechowych przy użyciu bronchoskopii.

sling płucny, echokardiografia, wysokie projekcje przymostkowe, zwężenie lewej tętnicy płucnej, przetrwały przewód tętniczy