Nowoczesne techniki obrazowania echokardiograficznego – tkankowa echokardiografia dopplerowska i metoda śledzenia markerów akustycznych – umożliwiają ocenę globalnej i regionalnej funkcji mięśnia prawej komory serca. Do oceny globalnej funkcji prawej komory serca wykorzystuje się: wskaźnik funkcji prawej komory oraz ruch pierścienia zastawki trójdzielnej, a do oceny funkcji regionalnej: pomiary czasów trwania faz cyklu pracy serca i prędkości miokardialnych. Określenie odkształcenia i szybkości odkształcenia umożliwia ocenę zarówno czynności regionalnej, jak i globalnej miokardium. W piśmiennictwie istnieją doniesienia o przydatności tych metod u pacjentów z przeciążeniem ciśnieniowym i objętościowym, jak i bezpośrednim uszkodzeniem miokardium prawej komory serca. W nadciśnieniu płucnym ocena fali S’ może służyć monitorowaniu skuteczności terapii. Obniżenie odkształcenia podłużnego wskazuje na zwiększone ryzyko zdarzeń naczyniowych, natomiast wzrost wartości wskaźnika funkcji prawej komory jest czynnikiem predykcyjnym przeżywalności w nadciśnieniu płucnym. U pacjentów z zatorowością płucną spadek prędkości fali S’ ma związek z ograniczeniem przepływu przez łożysko płucne. W przypadku osób po chirurgicznej korekcji czynnościowej przełożenia wielkich pni tętniczych obniżenie odkształcenia podłużnego było niezależnym czynnikiem rokowniczym wystąpienia niewydolności serca. W arytmogennej kardiomiopatii prawej komory stwierdzano statystycznie istotne zmniejszenie wartości fali S’ i przyspieszenia w fazie izowolumetrycznego skurczu. W okresie ostrym zawału obejmującego prawą komorę wartości fali S’ i globalnej wielkości odkształcenia podłużnego prawej komory były niższe w porównaniu do analogicznych parametrów u osób zdrowych. Po operacji tetralogii Fallota ocena prędkości fali S’ może być przydatna w identyfikacji pacjentów z obniżoną rezerwą skurczową; stwierdzono też dobrą korelację pomiędzy globalną wielkością odkształcenia podłużnego prawej komory serca a jej frakcją wyrzutową ocenianą rezonansem magnetycznym.