Praca została przygotowana na podstawie Standardów badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego i zaktualizowana na bazie najnowszych doniesień z piśmiennictwa. Przedstawiono technikę badania tętnic nerkowych, przygotowanie chorych do badania, ograniczenia metody, aktualne zalecane normy prawidłowego przepływu i kryteria diagnostyki znaczących zwężeń. Badania ultrasonograficzne tętnic nerkowych wykonuje się przy użyciu sondy o częstotliwości 2–5 MHz, najczęściej sondy konweksowej 3,5 MHz. Aparat ultrasonograficzny musi być wyposażony w opcje dopplerowskie, umożliwiające ocenę przepływu krwi kodowanego kolorem i zapis widma przepływu, w tym w trybie triplex. Pacjenci pozostają na czczo co najmniej przez osiem godzin przed badaniem. Badanie ultrasonograficzne zawsze rozpoczyna się od oceny nerek w skali szarości. Następnie wykorzystuje się opcję przepływu krwi kodowanego kolorem, na koniec zaś wstawia się do światła naczynia bramkę próbkującą, służącą do zapisu widma. Cele badania ultrasonograficznego tętnic nerkowych to ocena ich przebiegu i położenia, ocena parametrów przepływu krwi, a także uwidocznienie zmian: zwężenia, niedrożności, tętniaka, przetoki tętniczo-żylnej. Pomiary prędkości przepływu krwi zawsze wykonuje się w podłużnej projekcji/na przekroju podłużnym naczynia, po ustawieniu bramki w centralnej części strumienia przepływającej krwi, co w warunkach prawidłowych odpowiada środkowej części przekroju naczynia. W diagnostyce zwężenia tętnicy/tętnic nerkowych konieczna jest znajomość charakteru przepływu i norm parametrów przepływu w zdrowych naczyniach. Widmo prędkości przepływu krwi w tętnicach nerkowych i ich odgałęzieniach ma charakter niskooporowy. Do oceny prawidłowych tętnic nerkowych i rozpoznania tych zwężonych służą następujące parametry: V_max, V_min, RAR, AT, AI, RI i PI.