Wprowadzenie: Ultrasonografia trójwymiarowa (3D) barku jest uznawana za metodę o porównywalnej dokładności w stosunku do ultrasonografii dwuwymiarowej (2D). Jak dotąd nie przeprowadzono żadnego badania porównującego ultrasonografię 2D i 3D w diagnostyce zerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego z uwzględnieniem poziomu doświadczenia badaczy. Cele: Celem niniejszego badania było porównanie oceny patologii ścięgna nadgrzebieniowego za pomocą badania 3D pomiędzy operatorami o różnym poziomie doświadczenia. Pacjenci i metody: Pilotażowe nieinterwencyjne, prospektywne, obserwacyjne badanie 2309 obrazów uzyskanych z badań 127 dorosłych pacjentów cierpiących z powodu jednostronnego bólu barku. Zestawy obrazów 3D zostały ocenione w sposób niezależny przez trzech badaczy. Obliczono poziom zgodności pomiędzy badaczami oraz świadozgodność ocen jednego badacza. Wyniki: Badacz A wykazał się bardzo wysokim poziomem zgodności swoich ocen w ogólnej klasyfikacji zerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego (2D vs 3D κ = 0,892, porównywalność parami 93,81%, runda ocen obrazów 3D nr 1 vs runda ocen obrazów 3D nr 2 κ = 0,875, porównywalność parami 92,857%). Zgodność pomiędzy badaczami była tylko umiarkowana w porównaniu z badaczem B (obrazy 3D) (κ = 0,497, porównywalność parami 70,95%) i przeciętna w porównaniu z badaczem C (κ = 0,238, porównywalność parami 42,38%). Wnioski: Wiarygodność interpretacji obrazów 3D ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego jest zależna od poziomu doświadczenia operatora. Doświadczenie w ultrasonografii 2D zdaje się być niewystarczające do analizy zestawów obrazów 3D. Z tego powodu należy opracować nowe kryteria diagnostyczne dla analizy obrazów 3D i wprowadzić nauczanie interpretacji badań ultrasonografii trójwymiarowej, aby w ten sposób zwiększyć poziom odtwarzalności.