Ultrasonografia ściany klatki piersiowej nie znalazła większego zainteresowania w piśmiennictwie, również jej anatomia została opisana w ograniczonym zakresie. Celem pracy jest przedstawienie metodyki badania i anatomii ultrasonograficznej ściany klatki piersiowej, których znajomość pozwoli na profesjonalną ocenę tej złożonej struktury. Za podstawowe narzędzie należy uznać głowicę liniową o częstotliwości 7–12 MHz; niekiedy jest przydatna głowica konweksowa 3–6 MHz – głównie u osób otyłych i silnie umięśnionych. W wyposażeniu aparatu nie może zabraknąć opcji dopplerowskich i obrazowania panoramicznego. Wskazanie do tego badania stanowią zlokalizowany ból lub zmiany wykazane bądź podejrzewane w innych technikach obrazowych (badanie rentgenowskie, tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego, scyntygrafia). Wykrytą nieprawidłowość należy ocenić co najmniej w dwóch płaszczyznach. Niekiedy obserwacja przy głębokich oddechach pozwala uchwycić istnienie patologicznej ruchomości (w złamaniach żeber, mostka, w zespole ślizgających się żeber). W ocenie budowy ściany klatki piersiowej należy uwzględnić kilka ściśle ze sobą powiązanych struktur. Skóra, tworząca hiperechogeniczną powłokę, wymaga użycia głowicy wysokiej częstotliwości (20–45 MHz). Warstwa tłuszczu podskórnego charakteryzuje się skupiskiem hipoechogenicznych zrazów. Budowa mięśni ściany klatki piersiowej jest bardzo złożona, ale ich ultrasonograficzny wygląd nie odbiega od obrazów mięśni szkieletowych położonych w innych okolicach ciała. W zakresie chrzęstno-kostnego rusztowania klatki piersiowej omówiono różnice w budowie żeber, mostka, łopatki i stawów mostkowo-obojczykowych. Wspomniano również o bogatym unaczynieniu ściany klatki piersiowej, które ultrasonograficznie jest dostępne tylko fragmentarycznie. W ocenie nie można pominąć węzłów chłonnych w dołach pachowych, nadobojczykowych, podobojczykowych i przy naczyniach piersiowych wewnętrznych, w których przypadku zastosowanie znalazły elastografia i ultrasonografia wzmocniona kontrastem.