Rozkurczowa próba wysiłkowa jest obecnie uznaną metodą zarówno w zaleceniach, jak i w wytycznych dotyczących diagnostyki niewydolności serca z zachowaną frakcją wyrzutową. Jest to zasadniczo submaksymalna próba wysiłkowa, podczas gdy maksymalną próbę wysiłkową stosuje się w badaniach dotyczących choroby niedokrwiennej. Badanie echokardiograficzne można wykonać zarówno podczas spoczynku, jak i w trakcie submaksymalnej próby wysiłkowej. W nielicznych opracowaniach sugeruje się echokardiografię wysiłkową jako istotne narzędzie diagnostyczne w niewydolności serca z zachowaną frakcją wyrzutową. Podczas standardowego testu wysiłkowego należy dokonać pomiaru wskaźnika E/e′ oraz wartości ciśnienia w tętnicy płucnej na podstawie maksymalnej prędkości fali zwrotnej przez zastawkę trójdzielną. Należy również dokonać oceny objętości wyrzutowej oraz zmian jej wartości podczas wysiłku. W przeciwieństwie do prawidłowego podatnego serca w przypadku niewydolności serca z zachowaną frakcją wyrzutową nie występuje wzrost objętości końcowo-rozkurczowej lewej komory podczas wysiłku, a zatem nie obserwuje się wzrostu w pojemności minutowej serca. Brak wzrostu w pojemności minutowej serca podczas wysiłku, podobnie jak wskaźnik E/e’ i szacunkowe skurczowe ciśnienie w tętnicy płucnej, stanowi ważny parametr, który należy oznaczyć podczas submaksymalnej próby wysiłkowej w celu potwierdzenia rozpoznania niewydolności serca z zachowaną frakcją wyrzutową jako przyczyny duszności.