Rolą standardu nie jest opisanie występujących patologii, lecz opisanie techniki badania, zalecanych norm oraz zasad koniecznych do stworzenia wyniku i wyciągnięcia właściwych wniosków. W pracy przedstawiono technikę badania tętnic szyjnych oraz aktualnie zalecane normy. Zgodnie z konsensusem z San Francisco z 2003 r. zwężenie istotne 70% można rozpoznać, gdy prędkość skurczowa w zwężeniu tętnicy szyjnej wewnętrznej wynosi >230 cm/s, a prędkość rozkurczowa >100 cm/s. Bierzemy też pod uwagę prędkość w tętnicy szyjnej wspólnej. Ocena hemodynamiczna jest więc podstawową metodą oceny stopnia zwężenia tętnic szyjnych wewnętrznych. Istotne jest, by badanie było wykonane przy kącie insonacji do 600, gdyż pomiary wykonywane pod wyższymi kątami powodują wykładniczy przyrost błędu pomiaru. Dołączyliśmy także rozszerzoną wersję norm obejmującą pomiary za zwężeniem, wykorzystywane w niektórych klinikach. Przedstawiono także zasady opisu stwierdzanych patologii, tak aby wynik był dla klinicystów jednoznaczny, zwłaszcza w sytuacji, gdy stwierdza się zwężenie kwalifikujące się do interwencji chirurgicznej. Pomiar morfologiczny zwężenia (wg NASCET) jest tylko uzupełnieniem (potwierdzeniem, że istnieje podłoże morfologiczne dla wzrostu prędkości) i nie ma znaczenia decydującego, zwłaszcza że rozrzut pomiarów jest duży. Innym istotnym elementem badania jest opis blaszek miażdżycowych, w szczególności blaszek hipoechogenicznych uważanych za potencjalnie niestabilne i podnoszące ryzyko udaru. Praca została przygotowana na podstawie Standardów badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego i zaktualizowana w oparciu o najnowsze doniesienia z piśmiennictwa.

badanie dopplerowskie, tętnice szyjne, wielkość zwężenia, blaszka miażdżycowa, standard badania