Cewa pokarmowa to wyjątkowy pod względem morfologicznym i czynnościowym narząd ciała ludzkiego. Jej złożona budowa, ogromna długość oraz częsta obecność w niej gazu zniechęcają do jej eksploracji wielu lekarzy wykonujących badanie ultrasonograficzne. Ponadto w wielu miejscach można spotkać struktury anatomiczne mogące pozorować istnienie zmian patologicznych. W jednym opracowaniu trudno przedstawić całość problematyki związanej z błędami popełnianymi w diagnostyce ultrasonograficznej cewy pokarmowej, dlatego w prezentowanej pracy skupiono się głównie na błędach fałszywie pozytywnych, które w przeważającej mierze wynikają z nieznajomości wariantów anatomicznych budowy przewodu pokarmowego. W odniesieniu do żołądka zwrócono uwagę na tzw. ufałdowanie i grubiejącą w kierunku odźwiernika błonę mięśniową – zmienności budowy ściany tego narządu badanego na czczo. W jelicie cienkim pułapkę diagnostyczną mogą stanowić: zgięcie dwunastniczo-czcze Treitza, poziomy odcinek dwunastnicy i zastawka krętniczo-kątnicza. We wszystkich wymienionych przypadkach rozstrzygające będzie zachowanie się tych tzw. rzekomych zmian po napojeniu osoby badanej. W jelicie grubym należy zwracać uwagę na zróżnicowaną budowę fałdów półksiężycowatych, których duża grubość może nasuwać podejrzenie nacieku ściany bądź polipa. Ponadto w pracy podkreślono znaczenie prawidłowego przygotowania pacjenta do badania cewy pokarmowej, od tego bowiem zależy trafność stawianych rozpoznań. Autorzy zwracają także uwagę na częste „grzechy” w pracy lekarzy, takie jak pospieszne badanie oraz nietrzymanie się metodycznego standardu badania USG żołądka i wyrostka robaczkowego.