Cel badania: Celem niniejszego badania było przybliżenie różnych prezentacji gruźlicy otrzewnej w obrazie ultrasonograficznym. Materiał i metody: Było to badanie o charakterze retrospektywnym dotyczące lat 2008–2016 i obejmujące 38 pacjentów z gruźlicą otrzewnej diagnozowanych w Szpitalu Głównym w Dakarze. Badania ultrasonograficzne wykonywano z zastosowaniem aparatów Philips Envisor i Hitachi Preirus, wyposażonych w głowice liniowe o częstotliwości 10 i 12 MHz. Badani pacjenci mieli średnio 26 lat, natomiast stosunek płci wynosił 0,8. Rozpoznanie gruźlicy otrzewnej oparto na: wynikach badania histopatologicznego (17 przypadków), dodatnim wyniku badania plwociny w kierunku BK (5 przypadków), dodatnim wyniku oznaczania aktywności deaminazy adenozyny w płynie puchlinowym (4 przypadki) oraz korzystnym przebiegu klinicznym po próbie zastosowania leczenia przeciwgruźliczego (4 przypadki). Analizie poddano otrzewną ścienną, krezkę, sieć większą, jak również cechy wodobrzusza oraz zmiany pozaotrzewnowe. Wyniki: Zajęcie otrzewnej ściennej stwierdzono u 89,4% pacjentów, w tym regularne hipoechogeniczne zgrubienia u 70,5% oraz zgrubienia guzkowate u 11,7% pacjentów. Wodobrzusze dotyczyło 84,2% pacjentów. Nieprawidłowości w obrębie sieci większej stwierdzono w 73,6% przypadków i dotyczyły one następujących trzech różnych aspektów: trójwarstwowe zgrubienie składające się z grubej hiperechogenicznej warstwy środkowej otoczonej przez dwie cienkie obwodowe hipoechogeniczne warstwy – w 46,4% przypadków; jednowarstwowe hiperechogeniczne zgrubienie – w 21,4% przypadków; niejednorodne, hiperechogeniczne zgrubienie z hipoechogenicznymi guzkami – w 32,1% przypadków. Nieprawidłowości w obrębie krezki stwierdzono u 63,1% pacjentów, u których występowało hipoechogeniczne zgrubienie. Wnioski: Biorąc pod uwagę zalety ultrasonografii, takie jak bezpieczeństwo i dostępność, wydaje się ona wiarygodnym narzędziem diagnostycznym w rozpoznawaniu gruźlicy otrzewnej. W niektórych przypadkach technika ta umożliwia kontrolę przezskórnej biopsji, a zatem pozwala na uniknięcie laparoskopii.