Najczęstszy z udarów mózgu – udar niedokrwienny – jest wielkim wyzwaniem dla współczesnej medycyny jako problem zarówno diagnostyczny, jak i terapeutyczny. Główną przyczyną zdarzeń mózgowo-naczyniowych, chorobą w sposób lawinowy obejmującą coraz więcej grup społecznych, jest miażdżyca, definiowana obecnie jako uogólniony, dynamiczny, heterogenny proces zapalno-immunologiczny, obejmujący ściany tętnic. Emanacją choroby jest blaszka miażdżycowa. W związku ze zmianą paradygmatu diagnostyki miażdżycy kluczowe jest właściwe rozpoznanie pojawienia się niestabilności blaszki miażdżycowej w tętnicach szyjnych, poprzez ocenę parametrów i zjawisk będących pewną oznaką rozpoczynającej się kaskady powikłań, prowadzącej docelowo do udaru mózgu. Niezależnie od zastosowanej techniki badania ultrasonograficznego, prawidłowa ocena morfologiczna blaszki miażdżycowej za pomocą obserwacji: jej echogeniczności, czyli subiektywnej analizy jej struktury ,z kwalifikacją do klas w skali Gray-Weale–Nicolaides, oraz obrazu ciągłości jej powierzchni, umożliwia w dużym przybliżeniu ocenę morfologii blaszki, a przez to jej stabilność. Pozwala to na zaplanowanie leczenia oraz monitorowanie odpowiedniej terapii. Ocena ta powinna być jednak wstępem do dalszej diagnostyki, obejmującej badania, które pozwalają nieinwazyjnie, jednoznacznie ocenić stabilność blaszki – w tym ultrasonografia z wykorzystaniem wzmocnienia kontrastowego w celu oceny progresji lub regresji stanu zapalnego, którego wykładnikiem jest neowaskularyzacja blaszki miażdżycowej, czy też elastografia fali poprzecznej, pozwalająca na obiektywne określenie sztywności, a co za tym idzie – mineralizacji badanej struktury.