Podstawową techniką służącą do stwierdzenia obecności oraz monitorowania rozwoju blaszek miażdżycowych w tętnicach szyjnych jest ultrasonografia. Rozwój technik ultrasonograficznych pozwolił na dokładne odwzorowanie zarówno przepływów w naczyniach, jak i obrazu ścian naczyń, w tym na obrazowanie blaszki miażdżycowej. Badanie ultrasonograficzne z wykorzystaniem środka kontrastującego umożliwia obiektywne stwierdzenie obecności jej neowaskularyzacji, wykazując jednoznacznie obecność czynnego stanu zapalnego, który jest nieodłączną cechą charakteryzującą blaszkę ranliwą – niestabilną. Zależnie od zastosowanej metody badania istnieje możliwość dokładnej wizualizacji poszczególnych elementów blaszki, a także jej zachowania w czasie przepływu krwi przez światło naczynia czy też przez naczynia neowaskularyzujące blaszkę, a co za tym idzie – oceny obecności ewentualnego stanu zapalnego definiującego stabilność blaszki. Pełne wykorzystanie zjawisk fizycznych, które są podwalinami badania ultrasonograficznego z zastosowaniem środka kontrastującego, przyniesie dalszy olbrzymi postęp metod diagnostycznych i najprawdopodobniej również terapeutycznych w przypadku miażdżycy blaszek tętnic szyjnych. Wybór właściwej metody tego badania znacznie przyspiesza rozpoznanie, odpowiednią kwalifikację blaszki oraz pozwala monitorować postępowanie miażdżycy. Należy jednak stwierdzić, że ultrasonografia nadal jest metodą niezwykle subiektywną. Również badania z wykorzystaniem ultrasonograficznych środków kontrastujących zależą od umiejętności i doświadczenia diagnosty. Obecne próby obiektywizacji badania ultrasonograficznego z wykorzystaniem środka kontrastującego przy użyciu sztucznej inteligencji w przyszłości pozwolą jednoznacznie ocenić stabilność blaszki miażdzycowej. Umożliwi to dokonanie prawidłowej oceny zagrożenia udarem niedokrwiennym mózgu.