Pierwotna nadczynność przytarczyc jest jednym z najczęstszych schorzeń układu endokrynnego. Przyczyną większości przypadków tej choroby są gruczolaki przytarczyc. Od lat dwudziestych XX wieku powszechnie stosowaną metodą ich leczenia jest obustronna eksploracja szyi. W ostatniej dekadzie zastępowana jest ona jednak coraz częściej przez operacje wykonywane metodą mało inwazyjną. Podkreśla się mniejszą rozległość, krótszy czas trwania oraz niższy odsetek powikłań takiej procedury. Jej skuteczność uwarunkowana jest precyzyjną lokalizacją tkanki przytarczyc w przedoperacyjnych badaniach obrazowych. Główną rolę w algorytmach diagnostycznych odgrywają scyntygrafia i badanie ultrasonograficzne. Skuteczność obu metod była wielokrotnie weryfikowana oraz porównywana. Wciąż aktualne wytyczne Europejskiego Towarzystwa Medycyny Nuklearnej z 2009 roku podkreślają komplementarną rolę scyntygrafii i badania ultrasonograficznego w przedoperacyjnej diagnostyce pacjentów z pierwotną nadczynnością przytarczyc. Jednocześnie podejmowane są próby udoskonalenia obu metod, poprzez zastosowanie nowych protokołów badań lub wykorzystanie innowacyjnych technologii. W dziedzinie ultrasonografii w ostatnich latach pojawiły się publikacje, których autorzy zwracali uwagę na przydatność elastografii oraz środków kontrastowych. Natomiast prace z zakresu medycyny nuklearnej koncentrują się głównie na ocenie nowych radioznaczników stosowanych w pozytonowej tomografii emisyjnej. Celem tego artykułu jest przedstawienie, na podstawie danych z literatury, możliwości badania ultrasonograficznego i scyntygrafii w przedoperacyjnej diagnostyce pacjentów z pierwotną nadczynnością przytarczyc. Dodatkowo analizowano główne kierunki rozwoju metod obrazowania chorych z opisywanym schorzeniem.