Artefakt zdwojenia aorty opisano i dokładnie zbadano ćwierć wieku temu, pomimo to wciąż nie jest powszechnie znanym zjawiskiem i może sprawiać trudności diagnostyczne. Całkowite zdwojenie może zostać uznane za wadę anatomiczną, natomiast częściowe naśladuje rozwarstwienie aorty. W literaturze artefakt został zestawiony z bardzo rzadką anomalią, jaką jest występowanie dwóch aort u jednego pacjenta. Obecnie większym problemem wydaje się odróżnienie tego artefaktu od rozwarstwienia aorty brzusznej. Zdwojenie obrazu aorty powstaje, gdy fale ultradźwiękowe napotykają na swojej drodze pryzmatyczną tkankę tłuszczową przedniej ściany jamy brzusznej. Sprzyjająca budowa tej okolicy anatomicznej występuje częściej u młodych atletycznych osób, a także u dzieci. Artefakt pojawia się częściej, jeżeli do badania zostanie użyta głowica o dużym promieniu krzywizny. Powyższe czynniki sprawiają, że wiązka ultradźwiękowa ulega większemu załamaniu, a artefakt staje się wyraźniejszy. Zjawisko to jest zwykle łatwe do rozpoznania i uniknięcia, jednak w niektórych przypadkach może prowadzić do trudności diagnostycznych. Uwidocznienie obrazu zdwojonych naczyń podczas badania ultrasonograficznego jamy brzusznej w przekrojach poprzecznych wymaga potwierdzenia podejrzewanej patologii obrazowaniem aorty z innego (strzałkowego) przyłożenia głowicy. Nie zawsze jest to możliwe z powodu złego przygotowania pacjenta do badania. Symetryczny przepływ w badaniu dopplerowskim stanowi charakterystyczną cechę tego artefaktu. Ostatecznie można rozważyć użycie rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej do wykluczenia rzeczywistej patologii.