W badaniu ultrasonograficznym w wersji przezbrzusznej nie zawsze można określić charakter wodobrzusza wyłącznie na podstawie jego cech. Cel: Celem pracy było przedstawienie trudności w określeniu charakteru wodobrzusza za pomocą ultrasonografii przezbrzusznej jedynie na podstawie zmian pozanarządowych i osobno na podstawie całościowej oceny jamy brzusznej oraz obrazu klinicznego. Materiał i metoda: W latach 2005–2015 zgromadzono 18 chorych z wodobrzuszem nienowotworowym oraz 62 chorych z wodobrzuszem nowotworowym, u których ostateczne rozpoznanie ustalono na podstawie wyników cytologiczno-histopatologicznych. W badaniach ultrasonograficznych jamy brzusznej poszukiwano płynu we wszystkich dostępnych miejscach, dodatkowo oceniając obecność ewentualnych wszczepów otrzewnowych oraz analizując stan otrzewnej ściennej i sieci większej. Do badań stosowano różne aparaty cyfrowe wyposażone w głowice o częstotliwości w zakresie 3–6 MHz i liniowe 7–12 MHz. Do opracowania wyników użyto dokładnego, dwustronnego testu Fishera, przy granicy istotności statystycznej p < 0,05. Wyniki: Istotne statystycznie różnice między wodobrzuszem łagodnym a nowotworowym dotyczyły: bezechowego płynu w otrzewnej (<0,0001), płynu i pogrubiałej sieci o gładkiej powierzchni (<0,0001), płynu i pogrubiałej sieci o gładkiej powierzchni z żylakami (0,01), płynu i pogrubiałej sieci z ogniskami hipoechogenicznymi (0,049), płynu i pogrubiałej sieci z obecnością implantów (0,009). Uwzględnienie całościowej oceny narządów wewnątrzbrzusznych i danych klinicznych pozwoliło zwiększyć trafność rozpoznania ultrasonograficznego wodobrzusza łagodnego i nowotworowego z odpowiednio 83,3% i 67,7% do 94,4% i 93,5%. Wnioski: Sama ocena cech akustycznych płynu i zmian pozanarządowych w jamie otrzewnej stwarza ograniczone możliwości różnicowania między łagodnym a złośliwym wodobrzuszem. Wyniki te poprawia sumaryczna ocena sonograficzna wszystkich narządów wewnątrzbrzusznych w powiązaniu z danymi klinicznymi.